گرد ماه از مشک چنبر کرده ئی
ماه را از مشک زیور کرده ئی
شام شبگون قمر فرسای را
سایبان مهر انور کرده ئی
در شبستان عبیر افشان زلف
شمع کافوری ز رخ بر کرده ئی
از چه رو بستانسرای خلد را
منزل هندوی کافر کرده ئی
روز را در سایهٔ شب برده ئی
شام را پیرایهٔ خور کرده ئی
لعل در پاش زمرد پوش را
پرده دار عقد گوهر کرده ئی
تا به دست آورده ئی طغرای حسن
ملک خوبی را مسخر کرده ئی
ای مه آتش عذار آن آب خشک
کابگیر آتش تر کرده ئی
بر کفم نه گر چه خون جان ماست
آنکه در نصفی و ساغر کرده ئی
جان خواجو را ز جعد عنبرین
هر زمان طوقی معنبر کرده ئی